خاطرات بزرگ مرد کوچک

محمدام سختی ها انسان را می سازد و من و پدرت ساخته دست این استاد بزرگ زندگی هستیم من دوست دارم که تو نیز به دست این استاد بزرگ سپرده شوی اما...  اما تو وقتی به دنیا آمدی که رفاه نسبی خانه ما را فرا گرفته است ولی قرار نیست که همه کودکانی که در رفاه نسبی  هستند لوس و وابسته و دست بسته بار بیایند ای کاش ای کاش بتوانم تو را انسانی حکیم تربیت کنم تمام آرزویم برایت همین است و می دانم که آرزوی پدرت هم همین است اما شاید شاید راه هایمان با هم فرق کند شاید تصور من و او از انسان حکیم با هم تفاوت داشته باشد  

برابت آرزو ها دارم و داشته ام آرزوهای دیروزم برای تو بیشتر از آرزوهای امروزم بود هیچ دردسری را از تو در تصورم نبود نمی دانستم بودنت، تنها نبودن من است  و من چه اخت با تنهایی ام بودم و امروز له له یک دقیقه تنهاییم ولی.. ولی چه لذتی دارد تو را داشتن... ...